BULAŞKAN BİR COŞKU TARİFİ

Bizim başımıza hiç güzel bir şey gelmiyor mu? Geliyor, hem de her gün. Normal bir günde yaşadığımız hoş tecrübeler, kötülerin neredeyse üç katı imiş. Ne var ki çok zaman bu güzel şeyler, bir minibüs kuyruğunda bekler gibi bizim onları fark etmemizi beklemek mecburiyetinde kalıyorlar. Bu esnada başımıza gelen fena şeyler bekleme kuyruğuna kaynak yaptıklarından arkalara itiliyor ve nadiren gözümüze çarpıyorlar. Peki biz niye böyleyiz yavrularım, neden?
 

Nedeeaaan? 

Bunun üç sebebi olması muhtemel: 

1. Zihnimiz bir problem teşhis etme ve çözme makinesi olduğundan fena şeylerle uğraşmaya daha büyük ehemmiyet vermekte.
2. Hoş olan her şeye fevkalade bir süratle alışıyoruz. Bizim nazarımızda onların faydası zamanla azalıveriyor.
3. Köftehoruz.

Üçüncüyü ciddiye almayınız ancak ilk ikisi hakikate benziyor. Öyle ise zihinlerimizin elzem olduğu kadar eziyetli olabilecek bu iki meylini nasıl dengeleyebiliriz? Efendim mümtaz bilim insanları oturmuşlar, düşünmüşler taşınmışlar ve bu derde bir deva bulmuşlar. Uygulaması gayetle kolay bu deva şöyle:

Başımıza gelen hoşlukları dile getirmek suretiyle hayattan duyduğumuz tatmini arttırmak, coşku duymak ve zindeleşmek. 

Zannediyorum ki hüsrana uğradınız. Zira yurdumuzda kendi talihini övmek hiç de iyi karşılanmaz. Her şeyden evvel nazar değmesinden korkarız. Ayrıca hayat denen şeyi umumiyetle ıstırap verici kabul ettiğimizden coşku duymaktan utandığımız olur. Dostlarımızla berberce bir şeylerden şikâyet ederek, dert ortaklığı veya dedikodu ile kaynaşmak daima daha münasip ve aklı başında gözükür. Bu şartlar altında güzel yaşantılarınızı sık sık sohbet konusu etmekten çekinebilirsiniz.

Yok, ben anlatamam öyle şeyler derseniz… 

Güzel anları kelimelere dökmenin tek yolu konuşmak değildir. Kâğıda da dökebiliriz. Takdir ve teşekkür edecek bir şey bulmayı günlük bir egzersiz haline getiren insanlar var. Onlardan biri olan Leah Dieterich teşekkür notlarından oluşan ve insanı gülümseten bir blog yazıyor idi. Aşağıda bu blogdan seçtiğim teşekkür notu tercümelerini bulabilirsiniz.

Şaka bir yana değerbilirlik, minnet ve teşekkür edebilmek insanlarla bağ kurmamızı kolaylaştırır, sevincimizi ve iyimserliğimizi arttırır. Kıskançlığı ve maddiyat düşkünlüğünü iyi eder. Peki niçin bundan kaçınmaktayız?

Fazla iyimser olmayı kendime yediremem…

Pollyanna’nın mutluluğu sinirlerinize dokunuyor ve onun evrensel bir gerzek olduğu kanısında mısınız? Sizsiz böyle mutlu olanlar gebersin mi? İyimserlik bir züğürt tesellisi mi? Merhaba Anti-Pollyannalar!

Evet, Pollyanna sahiden biraz çatlak. Ancak başkasının mutluluğunu hor görmek de düpedüz çekememezlik olmuyor mu? Bu hazımsızlığa neyin yol açtığı konusunda biraz kafa yormak zannımca akıllı bir insanın harcı.

Korku, hor görme, kıskançlık, öfke ve dışlama hislerine fazlaca tutunan birinin coşkusu bir şeye benzemez. Bulanık, tuhaf bir şeydir ve başkasının yenilgisi üzerine kurulur. Bu hisler hepimizde olur ancak bunlara inatla tutunan insanlar umumiyetle iyimserliği bir ahmaklık kabul eder, kendilerini birinin tersi olmak üzerinden ve başkasına kıyasla var ederler. Dünyanın zalimliği düşünüldüğünde kulağa mantıklı geliyor olabilir. Ancak maalesef arzu ettikleri kadar bulunmaz kumaştan mamul olmayan bu mantık şüphelidir. Gün gelip tüm dünya el ele verse, sulh şarkıları söylese uzay boşluğuna dönüp “Oh vallahi çatlasın düşmanlar!” deme ihtiyacı duymaya yol açacak bir mantıktan ne umulur ki?

Gamlı Baykuş

Velhasıl Anti-Pollyanna iseniz Pollyanna’dan daha akıllıca işler yapmayı beklemeyiniz. Bir aşırılığın tam tersi de en az onun kadar aşırıdır.

“Mutluluk paylaştıkça çoğalan yegâne şey.”

“Paylaşılmayan mutluluğa mutluluk demek zordur; onun tadı yoktur.” demiş Charlotte Brontë. Canım benim, ne güzel demiş.

Ancak coşku ve mutluluğu başkalarına bulaştırarak paylaşmak için herhalde insanda biraz genişçe bir görüş ve anlayış olması gerekir. Çevremizin halinden bihaber vaziyette coşku patlamaları yaşarsak onlarla aramıza bir uçurum açmaktan öteye gidemeyiz. Hayata bizimle aynı gaye ile bakmadıkları için onlara gücenemeyiz de.

Tıklayınız! 

Küçük bir tebessümle başlamak… 

Sürekli somurtan birine bırakın coşku bulaştırmayı ona tebessüm ettiğinizde dahi alerjik tepkiye yol açmanız muhtemeldir. Yine de çoğu insan tebessümünüze tebessümle karşılık verme inceliğini gösterir. Siz bir adım atınız, muhakkak bir adımın da karşıdan geldiğini göreceksiniz. Geri kalanı zaman halleder.

Mutfağınızdan coşkuyu eksik etmeyiniz. Kutlanmaya değer şeyler olduğunu fark edenler ve sizin gibi bir hayat gayesi olanlar ondan tatmaya gelecektir.

Afiyet ve sıhhatle kalınız efendim.

**

Çılgın Teyzeniz Paluze Pekmez Facebook ve Twitter’da da sizlerle!